ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ(πάνε 6 ώρες)

I.
Θα ήθελα να μπορούσα να κλαίω πιο συχνά.
Πιο έντονα,πιο γοερά και για περισσότερη ώρα.
Όσο περνάει ο καιρός νοιώθω και πιο αναίσθητη,πιο απρόσιτη.
Θα ήθελα να μην νοιώθω αδύναμη ή χαζή την ώρα που κλαίω.
Nα μην με σταματάω.

ΙΙ.
Αυτοί που δεν κλαίνε και δεν φωνάζουν,είναι καταραμένοι να κουβαλάνε μέσα τους τα δάκρυα και τις κραυγές.

ΙIΙ.
Το αποφάσισα,πρέπει να ξεσπάσω.
Θα αρρωστήσω.Ίσως έτσι να με προσέξεις επιτέλους.

Θυμάμαι πως κάποτε έκλαιγα μέχρι να μου ανέβει ο πυρετός.Εξαντλημένη έπεφτα για ύπνο.Και όταν ξύπναγα ήταν εκεί,με τα ηλίθια της μανταρίνια,που τόσο σιχαινόμουν(είχαν πολλά κουκούτσια)και αυτήν την αύρα,την θαλπωρή που κανείς δεν καταλαβαίνει.

Έπαθα ανοσία στον πυρετό τελικά.Ίσως έπαθα και ανοσία στο κλάμα.

Ναι...μου λείπει αυτό.Πάνε πολλά χρόνια να το νοιώσω.Πως κάποιος με προστατεύει.

IV.
Θα ήθελα μια παύση.
Να πάψω.

Θα ήθελα να κοιμηθώ για 14 ώρες σερι,και όταν ξυπνήσω να μην είμαι αναγκασμένη να φάω μεσημεριανό...
Ούτε να δώσω εξηγήσεις γιατί.

Και όταν αποφασίσω να ανοίξω τα μάτια μου από τον ύπνο,να είναι γύρω από το κρεββάτι μου οι φίλοι μου, όλοι τους, χαμογελαστοί.

Να μου πούνε πως με συγχωρούν που ήμουν απόμακρη.Που δεν τήρησα τις υποχρεώσεις μου.
Που δεν ανέλαβα καμία ευθύνη.

Γιατί,όλοι τους θα έχουν κατανόηση.

Ανάμεσα σ αυτούς,θα είσαι και εσύ.Θα μου δώσεις το χέρι σου,και θα με σηκώσεις με ευγένεια,
και τότε θα πατήσω κάτω και,με μια κίνηση,
θα ξεράσω όλη μου την πίκρα.