21.01.18

Λεπτομερεια

Για να τρομάζω τους συναδέλφους μου έξω από την πόρτα του γραφείου μου θα βάλω την επιγραφή:
"Προσοχή κουλτούρα"

Παροιμια

Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει.

Λεπτομέρειες

Δεν της είπα τότε το μυστικό:
Γενναιόδωρος δεν είναι αυτός που μονάχα δίνει, αλλα αυτός που αντέχει και να δεχθεί.

Λεπτομέρεια

Aν πολλαπλασιάσω την αρνητικότητα μου, το γινόμενο της θα βγεί θετικό;

Αυτονόητη γραφή

Κάπου οι γκριμάτσες σου
με κούρασαν
Με τόσα κλίκ που πρόδωσες κάθε μειδιασμά σου

Κάπου οι ερωτήσεις σου
με πλήξανε
Απόρρησες για το αυτονόητο,χωρίς να το γκρεμίσεις

Κάπου οι μουρμούρες,οι ψίθυροι
οι ήχοι στην άρθρωση των λέξεων,
η πάθηση στις αγγαλίες και η μηχανικότητα των κινήσεων
Υπογραμμίζοντας
Μια ελαχιστότητα του είμαι
-
Παρασιτίσαν σαν σκουριά στην μνήμη αληθινών υποστάσεων
Σε αυτό το κάπου
Το τοτε ακριβώς εδω

Στο τραίνο...(7 Νοέμβρη ή 'ο άνδρας με τα μπλέ μάτια και την μπλέ γραβάτα')

Ένας επαγγελματίας κάθησε δίπλα μου Στον σταθμό του μετρό.
Το κουστούμι του είχε καθαρή υφή,και τα ρούχα του σε φανερή τάξη,
ήταν ταιριασμένα κατ'αναλογία χρωμάτων.
Και πανω που σκεφτόμουν,πως άνδρες σαν αυτόν δεν θα κοίταζαν ποτέ γυναίκες σαν εμένα,γύρισε με φυσικότητα και μου είπε:
"Τι υπέροχα μαλλιά!Με μάγεψαν"

Κοιτάζομαι στο καθρέπτισμα των παραθύρων του τραίνου.
Τα μαλλιά μου άγρια,ημερών αχτένιστα.Τα σπρώχνω με τα δάχτυλα μου απο την μια μεριά στην άλλη.
Τι έντυσαν αυτά τα ρούχα;
Τα ίδια,τι εντύπωση φορούσαν;

"Τα μάτια σου είναι πανέμορφα",του απάντησα.
Τι εμμονή εχουν οι άνδρες του τραίνου,να μην αρκούνται στο μεσοδιάστημα της στιγμής αλλα να θέλουν να την επαναλάβουν.
Μα τον αριθμό μου,δεν του τον έδωσα.

Λεπτομέρεια

Μόνο για αυτό ζω.
Το τραγούδι που αυθόρμητα συνόδυεσε το χασμουρητό σου.
Ευτύχυσα.

Σκόπιμη ανόρθωση γραφίας.

Πεύκη