Στο τραίνο...(7 Νοέμβρη ή 'ο άνδρας με τα μπλέ μάτια και την μπλέ γραβάτα')

Ένας επαγγελματίας κάθησε δίπλα μου Στον σταθμό του μετρό.
Το κουστούμι του είχε καθαρή υφή,και τα ρούχα του σε φανερή τάξη,
ήταν ταιριασμένα κατ'αναλογία χρωμάτων.
Και πανω που σκεφτόμουν,πως άνδρες σαν αυτόν δεν θα κοίταζαν ποτέ γυναίκες σαν εμένα,γύρισε με φυσικότητα και μου είπε:
"Τι υπέροχα μαλλιά!Με μάγεψαν"

Κοιτάζομαι στο καθρέπτισμα των παραθύρων του τραίνου.
Τα μαλλιά μου άγρια,ημερών αχτένιστα.Τα σπρώχνω με τα δάχτυλα μου απο την μια μεριά στην άλλη.
Τι έντυσαν αυτά τα ρούχα;
Τα ίδια,τι εντύπωση φορούσαν;

"Τα μάτια σου είναι πανέμορφα",του απάντησα.
Τι εμμονή εχουν οι άνδρες του τραίνου,να μην αρκούνται στο μεσοδιάστημα της στιγμής αλλα να θέλουν να την επαναλάβουν.
Μα τον αριθμό μου,δεν του τον έδωσα.